કેટલીક વાર જીવનમાં આવું બને કે કોઈ અચાનક તમારા દરવાજે આવે છે, મદદ માગે છે—ધન, માર્ગદર્શન કે સાહસની જરૂર હોય છે. એ સમયે આપણે કદાચ વિચારીએ કે શા માટે આ મારા પર આવી પડ્યું? પણ જેમ પ.પૂ. પ્રફુલભાઈ શુકલ કહે છે, ત્યારે આપણે એ સમજવું જોઈએ કે એ વ્યક્તિ પહેલેથી ભગવાન પાસે પહોંચી ગયો હતો… અને ભગવાને તમારું “સરનામું” આપ્યું છે.
Ad.
આપણું આ માનવું કે “હું કોણ છું મદદ આપનાર?” એ ભૂલ છે. સાચો દ્રષ્ટિકોણ એ છે કે આપણે માત્ર એક સાધન છીએ—ભગવાનની કૃપા પહોંચાડવાનો એક માધ્યમ. જ્યારે કોઈ તમારી પાસે આવે છે તો એ સમય છે કે ભગવાને તમારામાં વિશ્વાસ મૂક્યો છે કે તું એની સહાય કરી શકે છે.
દરેક માનવીને પ્રેમથી, સમર્પણભાવથી, અને સેવા ભાવથી જોવો જોઈએ. કોણ જાણે કયારનું ભોજન આપેલું સંકટમાં ફસાયેલ બાળકનું આશીર્વાદ આપણું જીવન બદલાવી નાખે. આજના યાંત્રિક જીવનમાં જ્યાં લોકો મશીનો જેવી સ્પર્ધામાં વ્યસ્ત છે, ત્યાં સેવા એટલે જીવંત ધર્મ.
પ.પૂ. પ્રફુલભાઇ શુકલ બાપુના ઉપદેશમાં આ ભાવ ખૂબ સ્પષ્ટ છે—મદદ કરવા આવતા માણસને બોજ કે વાંધો ન સમજવો, પણ તેને ભગવાનના દૂત તરીકે જોવો. તેણે ભગવાનને માફક કોઈ આશા રાખી છે, અને ભગવાને તમને પસંદ કર્યું છે એ આશા પૂરી કરવા. શું ઈશ્વરપ્રીતિ એ નથી?
અંતે, આપણું જીવન એ સારું બનવું જોઈએ જ્યાં આપણે બીજાના દુઃખમાં રાહત આપી શકીએ. આપણે એમ ન વિચારીએ કે “મારું શું જાય છે?”, પણ એમ વિચારીએ કે “ભગવાને મારે હાથ કે રદઈ મારફતે કામ કર્યું છે.”
જયારે તમારું સરનામું ભગવાન આપતાં હોય ત્યારે એ ખૂબ મોટું ભોજન છે—અને એ ભોજનની કદર કરવાની તક આપણને મળવી એ પોતાના જીવનનું સહેજ પણ મહાત્મ્ય છે.
સેવામાં જ ભગવાન છે. ભગવાનના સંદેશ વહન કરવો એ જ સાચી ભક્તિ છે.
